Voor Ruud hoeft dat pensioen nog niet echt

Vandaag wordt hij 64. Gisteren was hij 25 jaar bij ons in dienst als ambulancechauffeur. Hij heeft nog een jaar te gaan tot aan zijn pensionering. Eigenlijk hoeft dat pensioen voor Ruud van Eeren nog niet zo nodig. Hij loopt nog over van energie voor zijn vak.

Recent volgde hij de TECC-scholing, over acute medische zorg bij aanslagen. Hij houdt van les volgen en ook van les geven, reanimatiecursussen. “Je ziet weleens dat oudere collega’s een beetje tegen scholing aan gaan hikken. Maar voor je smartphone wil je toch ook graag updates, zodat hij beter werkt? Voor jezelf hoort dat er ook bij.”

Ruud vindt het juist reuze interessant hoe de zorg steeds maar ten goede blijft veranderen. “Het is bijna niet voor te stellen hoe de kans op overleven en op herstel verbeterd is, door verbeterde technieken en efficiënter samenwerken. Bij een herseninfarct bijvoorbeeld. Er treedt tegenwoordig zó’n geoliede machine in werking. Geen tijd verliezen, een vooraankondiging onderweg, direct een ct-scan en indien nodig een stolseloplossend middel. Soms zien we zo’n patiënt later op de dag, na een volgende rit, nog even terug in het ziekenhuis. Ik kan ervan genieten als iemand dan alweer kracht terug heeft, de mondhoek niet meer scheef. Vroeger was je veel meer overgeleverd.”

Vroeger lag de lat sowieso lager. “Toen ik begon, had je als ambulancechauffeur met een EHBO- en reanimatiediploma al genoeg papieren. Nu is er een zware opleiding voor ons beroep, die veel verder strekt dan veilig rijden met een voorrangsvoertuig. Wij zijn de rechterhand van de verpleegkundige en moeten bij al het medisch handelen kunnen ondersteunen.” In mei 1995 stapte Ruud over naar zijn huidige vak, vanuit de elektrotechniek. De Ambulancedienst Drechtsteden-West in Zwijndrecht was toen nog een particulier bedrijf. In 1996 vond de fusie plaats tot de huidige ambulancedienst.

Dat viel samen met Ruuds vaste aanstelling op de ambulancepost Zwijndrecht. In al die 25 jaar is het pand aan de Bootjessteeg zijn vaste stek gebleven. Zelfs fysiek heeft hij een stempel op die post gedrukt. Als er iets nodig was – meubels, keuken, fietsenstalling, hekwerk – dan ging Ruud bellen naar bedrijven. Als de spraakwaterval die hij is, wist hij veel te regelen. “Ambulancediensten visten lange tijd achter het net qua voorzieningen die voor de politie of de brandweer vanzelfsprekend waren. Wilde je er een beetje prettig bij zitten, dan moest je daar zelf voor zorgen. Ik ging het gewoon proberen, nee heb je…”

Hij lacht er smakelijk bij. Zo kennen de patiënten hem: empathisch, amicaal en vrolijk als het kan. Ruud: “In dit werk is het erg belangrijk hoe je jezelf presenteert. Wanneer je rust brengt, geen gejaagdheid uitstraalt en aandacht geeft – ook aan de mensen rondom de patiënt – dan krijg je bijna altijd veel begrip terug.”

Gefeliciteerd met je verjaardag en je jubileum, Ruud!