‘Je beseft hier hoe goed het bij ons geregeld is’
Onze collega’s Mariska en Patricia werken respectievelijk zes en vier maanden als SEH- en ambulanceverpleegkundigen op Bonaire. Ze hebben hun gezinnen meegenomen.
“Het gekste dat we tot nu toe hebben meegemaakt, was een reanimatiemelding aan boord van een zeilboot. Wij gingen daar samen op af. We bleken alleen bij de zeilboot te kunnen komen met behulp van een speedboot. Om bij de speedboot te kunnen komen, moesten wij in onze uniformen en met onze materialen door vrij diep water waden. Na terugkomst moesten we meteen verder werken op de SEH. De rest van de dienst hebben we drijfnat rondgelopen. Momenteel is het hier toeristisch hoogseizoen, er meren veel cruiseschepen aan waarop wij hulp moeten bieden. We krijgen ook te maken met duik- en snorkelongevallen, letsels door zeedieren, patiënten met dengue: allerlei situaties die we in Nederland maar zelden aantreffen en waar we veel van leren.”
Wij zijn trots op onze collega’s Mariska en Patricia! Deze ambulanceverpleegkundigen spannen zich tijdelijk in voor de acute zorg in een bijzondere Nederlandse gemeente, ver van huis: Bonaire. Mariska en haar man Robert (die ambulancechauffeur bij ons is) verblijven zes maanden op het eiland (tot en met mei), Patricia en haar man Hugh vier maanden (tot en met maart). De vrouwen hebben zelf het initiatief genomen voor hun uitzending overzee met hun gezinnen. Zij werken standaardweken van 40 uur in het ziekenhuis Fundashion Mariadal. De mannen zorgen voor de kinderen, het huishouden en de boodschappen. Na werktijd genieten alle gezinsleden van wat Bonaire te bieden heeft aan zon, strand, duiken en een tropisch vakantiegevoel.
(De tekst gaat verder onder de foto’s.)
“Het ziekenhuis bestaat uit een verpleegafdeling, een special care, een SEH en een verpleeghuis. De SEH fungeert mede als ambulancedienst en ’s nachts ook nog als huisartsenpost. SEH- en ambulanceverpleegkundigen en BMH’ers bemensen de SEH én de twee aanwezige ambulances. Medische noodoproepen vanaf het eiland komen binnen op de SEH, de ambulancechauffeur neemt de telefoontjes aan. Als allebei de ambulances ’s avonds of ’s nachts uitgerukt zijn, dan blijft er geen SEH-personeel over op de afdeling. Een verpleegkundige moet dan vanaf de special care komen om tijdelijk over de spoedpatiënten op de zeven kamers te waken. In Nederland zeggen we al dat we schaarste hebben, maar hier zie je écht tekorten.”
Het werk is intensief en met regelmaat zijn materialen of medicatie niet voorradig, of over de datum. Het ziekenhuis heeft recent wel twee splinternieuwe ambulances met toebehoren in gebruik kunnen nemen. Dat maakt het makkelijker en comfortabeler om volgens het Nederlandse ambulanceprotocol LPA9 te werken. Maar de mogelijkheden om patiënten daarná aan te bieden voor specialistische hulp zijn op Bonaire beperkt. Vaak gaat de verpleegkundige na aankomst in het ziekenhuis zelf verder met het behandelen van de patiënt die zij/hij zelf heeft binnengebracht, onder het beleid van een basisarts. Voor bijvoorbeeld complexere operaties met langdurige beademing of een catheterisatie is vervoer naar Aruba, Curaçao of Colombia nodig.
“Er zijn veel zorgverleners uit Nederland actief op de Antillen. De bevolking accepteert ons, wanneer we ons open opstellen en laten zien dat we bereid zijn een beetje Papiaments te spreken. Hoofdzakelijk vertalen onze chauffeurs voor ons. Voor veel mensen op Bonaire is het dagelijkse leven zwaar. Het vooroordeel bestaat dat de mensen hier lui zouden zijn, de werkelijkheid is dat ze doodmoe zijn. Ze hebben vaak meerdere banen om te kunnen bestaan, want het leven is duur. We komen in schrijnende situaties, we zien mensen die in een container leven zonder stromend water of elektra. Het verkeer is onveilig, gordels worden vaak niet gedragen, airbags zitten niet in de oude auto’s en rijden met drank op komt veel voor. Voor zieke of gewonde patiënten kunnen we hier niet altijd hetzelfde doen als in Nederland en dat beïnvloedt soms helaas ook de afloop. Je gaat hier echt beseffen hoe goed het bij ons geregeld is.”