Collega in quarantaine: Onbedoeld uitgeschakeld
Een handvol collega’s uit onze dienst zit met corona thuis. Dat heeft ook z’n weerslag op sommige andere collega’s, die met hen werkten en uit voorzorg in quarantaine moeten. Verpleegkundige Hanna is één van hen. Ze schreef haar gevoel daarbij op.
“Dit is een boodschap aan al mijn hardwerkende collega’s. Aan iedereen op de ambulance, in de ziekenhuizen, thuiszorg, tehuizen en méér.
We leven in een heel erg lastige tijd. En we hebben zo veel vragen, twijfels, verdriet.
We ontberen met zijn allen te veel om op te noemen.
Want… zijn wij dan niet, nét als ieder ander mens gewoon mensen?
Met onze gezinnen, onze dagelijkse dingen en nog veel meer?
Kwetsbaar dus ook…
En willen we dan niet altijd het allerliefst het beste, het mooiste, het best haalbare voor elkaar en onszelf?
Vandaag werd ik gebeld. ‘Lodderig’ nam ik op, ontwakend na een paar uurtjes slaap na mijn tweede nachtdienst. Ik kreeg een leidinggevende aan de lijn en wat hij me meedeelde liet me huiveren. Op slag was ik wakker.
Ik heb onlangs (vóór de nieuwe richtlijn rondom maskergebruik) onbeschermd gewerkt met een collega. Die was toen nog helemaal niet ziek, maar daar zit gelijk het venijn van het coronavirus. Twee dagen voordat je ziek wordt, ben je al besmettelijk. Met andere woorden, je voelt je goed maar het virus is al bezig als een soort sluipmoordenaar. (Je moet liever niet haten, maar ik haat oprecht dit virus.)
Lang verhaal kort? Ik zit nu acuut in quarantaine, mag ineens niks zo ongeveer. En dat terwijl ik me goed voel en dolgraag wil werken.
Maar wél terecht, want we moeten goed voor elkaar zorgen, onze verantwoordelijkheid nemen!
(De collega is ziek inmiddels en inderdaad positief getest.)
Hoe dat voelt, die verplichte quarantaine? Op zijn zachtst gezegd frustrerend. Want ik wil graag gewoon leven, al is het leven voor ons allemaal verre van gewoon sinds ‘C’ uitbrak. Dus ook voor mij.
Ik wil naar buiten, want buiten is heerlijk. Ik wil alles doen wat er van me verwacht wordt en wat ik zélf belangrijk vind.
Ik wil dus ook gewoon graag werken, mijn steentje bijdragen aan alles waar we weer voor zijn komen te staan.
Ik wil dat al onze ambulances kunnen blijven rijden, dat niemand hoeft te wachten en alle zorg krijgt zoals we die graag willen verlenen.
Like always!
Maar ineens ben ik onbedoeld uitgeschakeld. En moet ik de quarantainetijd uitzitten. Niet alleen vechtend met mezelf, maar nu dus ook met de frustratie dat ik niet mag werken.
Júist nu, nu we met elkaar als zorg- en hulpverleners merken dat de druk op de zorg, ónze zorg, liniebreed met de dag toeneemt. Ik baal kortom als een stekker.
Maar ik baal(de) van nog veel meer! Bijvoorbeeld van het bericht dat we maandag kregen: dat we ook ‘aanrijdend’ en sowieso als we in de ambulance zitten, altijd een mondmasker moeten dragen.
Ik noem ze zelf liever heel ouderwets ‘smoeltjes’, wat ik een betere benaming vind; want al is smoel een lelijk woord, een masker draag je op je gezicht en niet alleen maar op je mond zoals veel mensen denken.
Zo jammer, maar o zo – begrijp ik als geen ander nu – nodig! We hebben namelijk te dealen met de realiteit en die vertelt ons momenteel wat er gaande is.
We werken zó nauw samen. Die anderhalve meter is bijvoorbeeld niet haalbaar in ons werk. We maken de realiteit dagelijks mee!
We moeten met z’n allen heel goed voor elkaar zorgen, zodat we ook goed voor onszelf en onze omgeving kunnen blijven zorgen. Privé en werkgerelateerd dus.
We hebben al genoeg menselijke stress die we niet zelf verkozen hebben in deze tijd, laten we er met elkaar alles aan doen die niet nóg erger te laten worden.
We hebben de omstandigheden niet in de hand.
Wél hoe we ermee omgaan.
Dus, lieve, dappere, hardwerkende, menselijke en zeer gewaardeerde collega’s in de zorg, dit is een boodschap: volg de procedures en richtlijnen, draag je ‘smoeltjes’.
Wees lief voor en voorzichtig met elkaar en hou vol!
Niets duurt voor altijd…”
Hanna, 7 oktober 2020
Foto onder: Hanna in coronatenue. “Het werk doend waar ik zó van hou!”
(Foto van mondkapje: Shutterstock.com)